PUBLICZNE PREZENTACJE ONLINE
4.06, 10.00 – 13.00 CEST
Powtórzenie nagranego pitchingu dla decision makers z innych stref czasowych: 15.00 – 18.00 CEST
dostęp z akredytacjami: Industry, Industry Pro, Media
Prezentacja projektów polskich filmów dokumentalnych w fazie developmentu, poprzedzona intensywnymi warsztatami Doc Lab Poland: Doc Lab Start. Celem pitchingu jest znalezienie dodatkowych źródeł finansowania oraz potencjalnych partnerów do koprodukcji.
…
ZAKWALIFIKOWANE PROJEKTY:
Być jak Beniowski
Trójka entuzjastów z małego polskiego miasteczka, zafascynowanych postacią XVIII w.podróżnika Maurycego Beniowskiego, planuje udać się jego śladem na Madagaskar, by przeżyć podróż w głąb siebie.
Janek, Jurek i Waldek, mieszkańcy Nowej Soli, małego miasteczka na zachodzie Polski, podziwiają postać XVIII-wiecznego awanturnika i odkrywcy Maurycego Beniowskiego oraz cechy, które dla nich uosabia: brawurę,szlachetność, rycerskość. Dzięki swojemu entuzjazmowi i energii zdołali skupić wokół założonej przez siebie fundacji międzynarodową sieć historyków, pisarzy oraz globtroterów i zarazić ich miłością do Beniowskiego. Awanturnicze życie Beniowskiego, jedynego człowieka, który zdołał uciec z carskiego zesłania na Kamczatkę, apóźniej został władcą Madagaskaru – do dziś wzbudza emocje. Nasi bohaterowie usiłują naśladować swojegomistrza i podróżować tak jak on. Podróż na Madagaskar ma być ukoronowaniem ich wysiłków. Pragną odnaleźć grób i pozostałości osady swojego idola i zrobić to zanim ubiegnie ich ekipa ze Słowacji i Węgier.Będzie to również podróż w głąb siebie, przynosząca odpowiedź na najważniejsze pytanie – czy chęćnaśladowania Beniowskiego nie jest jedynie próbą ucieczki od codziennych problemów i małomiasteczkowejnudy? Czy zapatrzenie w postać nieżyjącego bohatera nie prowadzi czasem do ignorowania bliskich i ichpotrzeb?W humorystycznym, ale nie pozbawionym refleksji filmie przyjrzymy się życiu naszych bohaterów oraz źródłomich fascynacji. Czy podroż na Madagaskar spełni ich oczekiwania, czy będzie też źródłem rozczarowań ikonfliktów?
Katarzyna Trzaska
Reżyserka, autorka scenariuszy i producentka filmów dokumentalnych oraz form fabularnych.Autorka dokumentów “10 lat do Nashville” i “Maksimum przyjemności”, który to film miał premierę na festiwalu Vision du Reel w Nyon w Szwajcarii, a następnie był pokazywany na wielu festiwalach na świecie. 1,6 milina widzów obejrzało go w TVP. “Wieś pływających krów” – jej pełnometrażowy debiut dokumentalny pokazywany był w dystrybucji kinowej w Polsce i zyskał uznanie krytyki. Reżyseruje formy fabularne i teatralne. W ramach programu Teatroteka – wyreżyserowała spektakl telewizyjny “Humani” (60min) na podstawie dramatu Jarosława Murawskiego. w 2018 roku współreżyserowała (wraz z Edytą Wróblewska i Maciejem Marczewskim) spektakl”Mulholland Drive” w toruńskim Teatrze Dramatycznym im. Willama Horzycy, na podstawie filmu Davida Lyncha o tym samym tytule. Współzałożycielka Stowarzyszenia Kobiet Filmowców. W swoich filmach stara się łączyć obserwację dokumentalną z humorem i ciepłym podejściem do bohaterów.Przykłada dużą wagę do strony wizualnej filmów. Mieszka w Warszawie.
Marek Kucharski
Marek Kucharski, ur. 1982, absolwent kierunku Montaż Filmowy na PWSFTviT w Łodzi, Fotografii oraz Interdyscyplinarnych Studiów Doktoranckich na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Zdobywca nagrody Marszałka Województwa Łódzkiego oraz stypendium artystycznego Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.Twórca fotografii, prac video, instalacji i książek artystycznych. Film „Punkt Krytyczny: Energia odnowa” którego jest montażystą zdobył w 2017 roku nagrodę Green Warsaw za najlepszy film na festiwalu Docs Against Gravity. Marek Kucharski jest twórcą czerpiącym inspirację z podróży i konfrontacji z innością jaką oferuje zetknięcie się z nieznanym. W 2013 roku został zaproszony przez The Lock-Up Contemporary Art Space z miasta Newcastle w Australii na odbycie rezydencji artystycznej. W wyniku pobytu w Australii powstała wystawa „Trades” w przestrzeni galeryjnej centrum. Jednak pobyt w Australii skłonił Kucharskiego do refleksji na temat postkoloniazmu i teorii ewolucji. Powstała z tego praca „Tam i tak nic nie ma”, która później miała swoja odsłonę na Miesiącu Fotografii w Krakowie i znalazła się wśród 50 najlepszych prac fotograficznych twórców młodego pokolenia na prestiżowej wystawie „ReGeneration3” organizowanej prze szwajcarskie Musee Elisee. Praca „Powrót” była na liście Top 3 Videos na 6. Międzynarodowym Festiwalu Prac Video w Dżakarcie w Indonezji. Kucharski wystawiał swoje prace w Niemczech, w Australii, w Wielkiej Brytanii, we Włoszech, w Czechach, w Meksyku i w Chinach. Najważniejsze wystawy w których brał udział w Polsce to Media Lab 6 w Trafostacji Sztuki (2015), Wracając do Białowieży w Galerii Arsenał w Białymstoku (2016), Przypływ w Art Station by Mia we Wrocławiu (2016), Konkurs Marii Dokowicz w Galerii Arsenał w Poznaniu (2012), wystawa Czarna Dziura w Galerii Wozownia w Toruniu (2017). Marek Kucharski jest również organizatorem wystaw (Poznań bada Jazdów, 2016; Nieoczywiste, 2015; Ogród Miejski, 2013).
Łukasz Bluszcz
Reżyser i scenarzysta filmów dokumentalnych i serii telewizyjnych, lokalny producent największych globalnych stacji telewizyjnych. Współwłaściciel Vision House Productions – domu produkcyjnego pracującego od 2006 dla międzynarodowych partnerów jak BBC, CNN, NHK, Al Jazeera czy Discovery Channel. Współtworzy i produkuje filmy dokumentalne i programy telewizyjne oraz odpowiada za międzynarodowe relacje newsowe dotyczące bieżącej sytuacji w Polsce. Reżyser i producent pełnometrażowego dokumentu Punkt krytyczny. Energia od Nowa nagrodzonego jako najlepszy film o tematyce ekologicznej na Millenium Docs Against Gravity 2017. W 2013 napisał scenariusz i wyprodukował film dokumentalny Był Bunt w reżyserii Małgorzaty Kozery poświęcony dramatycznym buntom w polskich więzieniach w 1989 roku. Film powstał jako koprodukcja telewizji Al Jazeera i TVP przy wsparciu Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej; Od 2014 do dziś odpowiada za produkcję i reżyseruje niektóre z odcinków popularnej serii dokumentalnej Przystanek Bieszczady realizowanej dla stacji Discovery.Obecnie jest producentem kolejnych projektów dokumentalnych i rozrywkowych realizowanych dla Al Jazeery i TVP. Jest członkiem Aspen Young Leaders Central Europe oraz absolwentem Baltic Lead w Instytucie Szwedzkim w Sztokholmie.
Debiut
Marysia pochodzi z rodu książęcego, ale jej rodzina nie utrzymuje kontaktów z kręgami arystokratycznymi. Na przekór historii rodzinnej bierze udział w Balu Debiutantów poszukując swojej tożsamości.
Odbywający się w Operze Narodowej Bal Debiutantów to występ przed 700 gośćmi, który stanowi symboliczne wejście młodzieży w arystokratyczne kręgi towarzyskie. Organizatorka balu, Hrabina Mycielska wybiera 64 młode osoby o szlachetnym pochodzeniu. Bal poprzedzają dwa tygodnie intensywnych prób tańca i lekcji savoir-vivre. Marysia Krupska ma 25 lat i jest jedną z siedmiorga dzieci. Żaden z 5 starszych braci Marysi nie brał udziału w balu. Zagłębiając się w historię rodzinną Marysi, staramy się zrozumieć dzisiejsze znaczenie balu, jako symbolu klasy wyższej. Geneza współczesnego polskiego społeczeństwa sięga II wojny światowej i okresu stalinowskiego terroru. Wtedy to dominacja szlachty nad chłopstwem i cała struktura uzasadniająca ten porządek zostały zniszczone. To, przez co przeszli dziadkowie Marysii i wpływ ich biografii na kolejne pokolenia wyraźnie odzwierciedla ogromną zmianę w polskiej hierarchii społecznej. Film śledzić będzie trudności uczestnictwa Marysi w balu oraz jej decyzje dotyczące przyszłości. W międzyczasie będziemy poznawać głębiej jej historię rodzinną. W tym roku po ukończeniu studiów magisterskich w Cambridge Marysia wróci do Polski po 10 latach emigracji. Jak będzie wyglądać ten powrót? Czy odnajdzie swoje miejsce w Polsce?
Aleksandra Maciejczyk
Urodzona w 1993 roku, absolwentka Szkoły Filmowej w Łodzi. Brała udział w scenariuszowych warsztatach MIDPOINT. Jej dyplom dokumentalny “Połączeni” pokazywany był na prestiżowych festiwalach IDFA, Hot Docs i nagrodzony Srebrnym Smokiem podczas Krakowskiego Festiwalu Filmowego. Jej krótkometrażowa fabuła “Czuły Film” będzie pokazana w tym roku premierowo na KFF. Obecnie pracuje nad pełnometrażowym filmem dokumentalnym “Debiut” oraz rozwija scenariusz filmu fabularnego “Matka Ziemia”.
Marta Gmosińska
Urodzona w 1992 roku w Łodzi. Absolwentka Szkoły Filmowej w Łodzi. Młodszy producent w firmie Lava Films. Od 2016 rozwija swoje umiejętności przy produkcji filmów pełnometrażowych w Lava Films, m.in. przy produkcji filmu fabularnego „Żniwa” w reż. Etienne’a Kallosa (Cannes 2018). Producent wykonawczy krótkometrażowego dokumentu „Połączeni” w reżyserii A. Maciejczyk( IDFA 2018 roku). Laureatka Stypendium MKIDN za wybitne osiągnięcia artystyczne. Fanka codzienności i kina Xaviera Dolana.
Nie z Gienkiem te numery
Z małej wioski we wschodniej Polsce do Nowego Jorku i Filadelfii – Gienek, stary ludowy grajek, który nigdy nie był za granicą wyrusza w szaloną podróż. Musi to zrobić dla swojej ukochanej córki.
„Nie z Gienkiem te numery” to dokumentalna wariacja na temat „Samych Swoich”. Tak jak Pawlak i Kargul toczyli boje o ziemię zaoraną o o trzy palce za daleko, tak Gienek Szymaniak i jego odwieczny rywal Brochocki, spierają się o trzy dźwięki adwentowej melodii granej na starym, już prawie zapomnianym instrumencie – ligawie. Gienek broni jedynej słusznej wersji, Brochocki, zawodowy trębacz wygrywa swoje melodie co doprowadza Gienka do szału. Podczas konkursów Gry na Instrumentach Pasterskich cała okolica Ciechanowca jest świadkiem zabawnych kłótni. Ale tak jak i w trzeciej części trylogii o Kargulu i Pawlaku bohaterów czeka podróż do Ameryki, tak i Gienek szykuję się do wyprawy za Ocean. 14 lat temu jego najmłodsza córka Ela, wyjechała do Ameryki za pracą, poznała tam Radka i wyszła za mąż. Gienek do dziś nie może się z tym pogodzić, że jego ukochana Ela mieszka „na obczyźnie”. Ela regularnie dzwoni do rodziców i namawia tatę na przyjazd. Niedawno Ela wyznała ojcu, że jest w ciąży i ten zaczął poważnie zastanawiać się nad wjazdem za Ocean. Co go tam spotka i jak potoczy się taka wielka wyprawa? „Nie z Gienkiem te numery” to zabawna historia wybuchowego uparciucha Gienka. To historia o poskramianiu starego lwa, dla którego czas płynie nieubłaganie. Być może teraz jest już ostatni moment, żeby się przemóc i w końcu spełnić prośbę ukochanej córki. Jak dotąd najdalsza podróż Gienka to wizyta za młodu w jednostce wojskowej 500 km od domu. Teraz czas odwiedzić Nowy Jork.
Grzegorz Szczepaniak
Rocznik 1984. Reżyser filmów dokumentalnych, producent filmowy, montażysta. Oprócz wykształcenia filmowego : Łódzka Filmówka – specjalizacja montaż filmowy i Szkoła Wajdy w Warszawie – reżyseria dokumentalna, posiada również wykształcenie muzyczne – Uniwersytet Muzyczny F. Chopina w Warszawie. Jego debiutanckie, krótkometrażowe „Ślimaki” oraz kolejny film, „Najbrzydszy Samochód Świata” otrzymały na całym świecie ponad 20 nagród, w tym m.in. nagrodę dla najlepszego filmu polskiego 57 Krakowskiego Festiwalu Filmowego – Złoty Lajkonik. Filmy reżysera nazywane są komediami dokumentalnymi, w których zabawne, czasem absurdalne elementy kontrastują z momentami refleksji i zadumy. Obecnie pracuje nad kolejnym filmem dokumentalnym – „Nie z Gienkiem te numery”.
Joanna Popowicz
Właścicielka i założycielka WF ANAGRAM, firmy zajmującej się produkcją filmową oraz muzyczną. Jej producencki debiut, „Najbrzydszy Samochód Świata” zrealizowała w koprodukcji z Telewizją Polską wraz z dofinansowaniem Polskiego instytutu Sztuki Filmowej. Dzięki współpracy z Deckert Distribution, „Najbrzydszy Samochód Świata” był pokazywany na festiwalach filmowych na całym świecie – międzynarodowa premiera na IDFA w Amsterdamie, oraz emitowany w licznych telewizjach min. w Portugalii, Szwecji, Chorwacji czy Niemczech. We współpracy z Media Movie, film był również dystrybuowany w kinach studyjnych w całej Polsce. Obecnie pracuje nad kolejnym filmem w reżyserii Grzegorza Szczepaniaka – „Nie z Gienkiem te numery”. Film jest koprodukowany przez Mazowiecki i Warszawski Fundusz Filmowy oraz finansowany przez Polski Instytut Sztuki Filmowej.
Grzegorz Szczepaniak
Pełni rolę producenta przy swoich filmach. Współpracował z Wajda Studio przy swoim debiucie “Ślimaki” oraz z Joanną Popowicz – WF ANAGRAM, przy kolejnym filmie “Najbrzydszy Samochód Świata”. Łączenie funkcji producenta i reżysera pozwala mu w pełni wykorzystać potencjał produkcyjny swoich projektów oraz wspomagać głównego producenta w szukaniu najlepszych rozwiązań dla filmu.
Easy Rider za Żelazną Kurtyną
W jaki sposób, przed 50 laty, porzucone przez przez Armię Czerwoną po II Wojnie Światowej kultowe motocykle Harley Davidson utorowały drogę do wolności młodym ludziom żyjącym za Żelazną Kurtyną.
50 lat temu w komunistycznej Polsce kilku młodych ludzi postanowiło rzucić wyzwanie Systemowi. W wiejskich szopach i stodołach odkryli pozostawione tutaj 20 lat wcześniej legendarne motocykle Harley-Davidson, porzucone po II wojnie światowej przez wracającą z Berlina Armię Czerwoną. Harley WLA z 1942 roku miał w zamierzeniach producenta służyć wojsku przez jeden rok wojny. Tymczasem nieświadomie stał się koniem trojańskim dla reżimu komunistycznego. Za żelazną kurtyną już samo posiadanie Harleya było niepoprawne politycznie, a jego właściciel był co najmniej podejrzany. Nasi bohaterowie – Wojtek, Krzysztof, Rafał i Fischer za symboliczną flaszkę wódki odkupili motocykle, lub raczej to co z nich pozostało, odrestaurowali i na wiosnę 1969 wyjechali na ulice Warszawy. Dla każdego z nich historia zaczęła się w podobny sposób. Jednak gdy zagłębiamy się głębiej, tak jak nie ma dwóch identycznych Harleyów, tak każdy z naszych bohaterów miał swój własny pomysł na wolność. Zabierzemy naszych bohaterów w podróż przez ich życie, odkryjemy ich historie i poznamy ich niezwykły los. Będziemy mieszać oś czasu, materiały archiwalne ze współczesnymi wypowiedziami bohaterów i scenami fabularnymi. Unikatowe, nigdy nie publikowane materiały z prywatnych archiwów naszych bohaterów będą niezwykle ważnym elementem narracji. Sceny fabularne będą miały na celu odtworzenie klimatu i atmosfery wydarzeń o których opowiadamy.
Andrzej Miękus
Andrzej Miękus jest producentem kreatywnym, reżyserem i scenarzystą niezależnych filmów dokumentalnych oraz innych projektów telewizyjnych i filmowych. Zaczynał 30 lat temu w polskiej telewizji, produkując i tworząc ponad 800 godzin programów telewizyjnych. Następnie przeniósł się do projektów wydawniczych jako założyciel i wydawca czasopism takich jak: Reader’s Digest, Businessman Magazine, Malemen, Champion i inni. Kilka lat temu wrócił do branży telewizyjnej i filmowej. Jego ostatnie prace obejmują filmy dokumentalne: The Quest – historia amerykańskiego naukowca Howarda Urnovitza i jego życiowej misji poszukiwania „lekarstwa na raka”; Anioły z Sinjar – młode jazydzkie kobiety, „niewolnice seksualne” ISIS, zhańbione, okaleczone i pozbawione wszelkich praw, podejmują walkę o powrót do normalności. Największym wyzwaniem nie jest jednak ich bohaterska ucieczka z niewoli ISIS, ale samoakceptacja po dramatycznej przeszłości. Koncepcja i idea filmu stworzona przez Andrzeja – film jest realizowany przez Hannę Polak we współpracy z Andrzejem (associate director and coproducer). Jego premiera zaplanowana na 2020.
Olga Bieniek
Absolwentka wydziału produkcji filmowej i telewizyjnej Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Od 1995 roku współpracowała z Telewizją Polską (kierownik produkcji, producent). Przygodę z filmem fabularnym rozpoczęła w 2009 roku od pełnienia funkcji kierownika produkcji w filmie „Czarny Czwartek. Janek Wiśniewski padł” w reż. Antoniego Krauze. Od 2010 roku współwłaścicielka (obok Mirosława Piepki) i producentka w firmie FILMICON. Wyprodukowała oraz nadzorowała jako kierownik produkcji takie tytuły jak: film fabularny „Układ zamknięty” w reż. Ryszarda Bugajskiego, film dokumentalny „Czarna skrzynka” w reż. Krzysztofa Kowalskiego oraz ostatnio ‘Kamerdyner” w reż. Filipa Bajona. Nagrodzona przez stowarzyszenie Pracodawcy RP prestiżową nagrodą Wektor 2012 „za odwagę w dążeniu do przedstawienia prawdy o problemach, z którymi na co dzień zmagają się polscy przedsiębiorcy w starciu z bezwzględną machiną urzędniczą, oraz za niezwykły upór, dzięki któremu realizacja filmu stała się możliwa”. Otrzymała także “Medal Europejski” przyznawany dorocznie przez Business Centre Club a także statuetkę “Kobiety Sukcesu Województwa Pomorskiego”. Uhonorowana także przez Krajową Izbę Producentów Audiowizualnych za najlepszy debiut producencki (pierwszy film) za film „Układ zamknięty”. Ostatnio laureatka „Srebrnych Lwów” Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni za film „Kamerdyner” (także nagroda za kostiumy, charakteryzację oraz pierwszoplanową rolę męską). Nominowana do nagrody Polskie Orły 2019 za najlepszy film (łącznie film uzyskał osiem nominacji). Obecnie produkuje film fabularny „Polowanie”. Również producentka i reżyserka filmu dokumentalnego o popularnym i kontrowersyjnym zespole rockowym Kult i jego liderze Kaziku Staszewskim, pt „Kult Film”, który zebrał rekordową frekwencję w kinach jako polski film dokumentalny.
Gypsy Gadji
Roksana jest pół Polką pół Romką po trzydziestce, mogłaby być idealnym łącznikiem pomiędzy tymi kulturami, ale w rzeczywistości zmaga się by znaleźć miejsce choćby w jednej z nich.
Tożsamość Roksany została ukształtowana przez dwa światy. W wieku pięciu lat porzuciła ją polska matka i wychował romski ojciec. Jej dzieciństwo to balans między środowiskiem romskim odrzucającym system edukacji a surowymi regułami polskiej rodziny. Konflikt ten dalej żywy, powoduje egzystencjalne dylematy. Zarówno społeczność polska jak i romska chce by wybrała jedną ze stron. Jej buntownicza natura sprawia, że walczy o przynależność do obu. Roksana pracuje w szkole podstawowej jako pomocnik do spraw romskich dzieci i pilnuje by nie porzucały one nauki zbyt wcześnie. Zajęcie to powoduje, że jest częstym gościem w romskich domach. Rodziny są bardzo często sceptycznie nastawione dla osoby z zewnątrz (Gadjo), ale doceniają jej przydatność jednakże nie powstrzymują się przed krytycznymi uwagami. Z pozoru jest wojowniczką, ale pod maską dostrzeżemy, że rozdziera ją ból. Widać otwartą ranę jaką po tym jak została porzucona przez matkę i poczujemy jej cierpienie płynące z akceptacji, że nigdy nie zostanie matką. Zdiagnozowanie stwardnienia rozsianego oraz brak partnera są barierą, dla niej, nie do pokonania. Trauma i konflikt tożsamości doprowadza ją do kościoła. W Matce Boskiej upatruje matki, której nigdy nie miała. Modlitwy okazją potrzebę miłości i przynależności. Roksana postanawia stawić czoła przeszłości i rozpoczyna terapię. Jej transformacja daje jej odwagę by spotkać się z matką, postawić się swojej władczej siostrze i zmienić wizję swojej przyszłości.
Dasa Raimanova
Pochodząca ze Słowacji Dasa Raimanova jest niezależną reżyserką filmową. Ukończyła studia licencjackie w dziedzinie filmu, wideo i sztuki interaktywnej na Middlesex University w Wielkiej Brytanii (2012) oraz studia magisterskie w Cognitivne Science we Francji (2004). Dasa jest członkinią zespołu dokumentalnego Deutsche Welle (DW), międzynarodowej, publicznej stacji informacyjnej z siedzibą w Berlinie. W swoich filmach Raimanova zajmuje się tematyką społeczno-polityczną, koncentrując się na zwykłych ludziach o niezwykłym życiu. Jej obecny projekt “Gypsy Gadji” został wybrany do programu Creative Europe, EsoDoc, a najnowszy krótki dokument EBU Across the Road – Worlds Apart miał premierę podczas Prix Europe 2019 i był wyemitowany w 9 krajach europejskich. Across the Road – Worlds Apart opowiada o młodym Syryjczyku mieszkającym w Berlinie. Najnowszy film pełnometrażowy Raimanovej, POLYLAND (2018), oddaje głos mieszkającym w Polsce trzem kobietom z różnych mniejszości. POLYLAND był pokazywany na międzynarodowych festiwalach filmowych i stał się częścią kampanii Amnesty International przeciwko przestępstwom z nienawiści popełnianym w Polsce. Wcześniejszy dokument Raimanovej Resistance Recipes (2012), zrealizowany został we współpracy z organizacją pozarządową Nomada. Film pokazuje codzienne zmagania Palestyńczyków z Zachodniego Brzegu na przykładzie kultury kulinarnej i rolnictwa. Resistance Recipes wyświetlany był zarówno na festiwalach, jak i na pokazach organizowanych samodzielnie w całej Europie.
Rafał Sakowski
producent, właściciel firmy producenckiej, absolwent prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, Organizacji Produkcji Filmowej i Telewizyjnej w Szkole Filmowej im. K. Kieślowskiego (dawny Wydział Radia i Telewizji UŚ), Podyplomowych Studiów Międzynarodowych – Producent Kreatywny na Łódzkiej Szkole Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej, a także licznych kursów i warsztatów takich jak: Cyfrowy Montaż Filmowy i Wideo na Nowojorskiej Akademii Filmowej, Fabryki Scenariuszy przy Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych, Developmentu Kreatywnego w Szkole Wajdy czy Akceleratora Przemysłu AV organizowanego przez Krajową Izbę Producentów Audiowizualnych.
Jako producent ma doświadczenie w realizacjach projektów komercyjnych – korporacyjnych i reklamowych, a także doświadczeniach VR realizując projekty dla Muzeum Etnograficznego w Chorzowie – “Złodziej kur” oraz “Sielanka”, a obecnie pracując w ramach Laboratorium Narracji Wizualnych vnLab nad projektem “Self”. Zrealizował projekty interaktywne “Wirtualny Teatr Polski” (dokumentalny projekt dofinansowany przez Narodowe Centrum Kultury), a także “Syn kowala” (dla Zagrody Wsi Pszczyńskiej – muzeum etnograficzne), krótkometrażowe filmy fabularne m.in. “Backfist” oraz “Part Ways”, serię dokumentalną dla telewizji “Polska poza Polską”. W post-produkcji znajduje się pełnometrażowy debiut dokumentalny “Sfora”.
Dom z piasku
Słodko-gorzka komedia dokumentalna. Maciej buduje dom ze śmieci i opon. Próbuje poradzić sobie z kryzysem klimatycznym, ale co ważniejsze, szuka lekarstwa na samotność w swoim życiu.
Maciej jest 60-letnim współczesnym Don Kichotem, wzorcowym marzycielem. Porzucił wygodne życie w Niemczech i przeprowadził się do serca Warmii w Polsce, gdzie wspólnie z 22-letnim synem Szymonem, mieszkając w barakowozie, buduje Earthship – pasywny dom słoneczny wykonany w większości ze śmieci. Maciej przewiduje globalną katastrofę klimatyczną i chce pokazać ludziom jak można żyć nie szkodząc planecie… Okazuje się jednak, że kampania ekologiczna, którą rozpoczyna, to tylko wierzchołek góry lodowej w obliczu jego codziennych zmagań. Earthship nie jest bowiem pierwszym z jego “życiowych projektów”. Okazuje się być tylko kolejną przykrywką na coraz więcej rozczarowań pojawiających się w jego życiu. Zamiast rozwiązywać problemy, woli podążać za nierealnymi pomysłami. Ma 60 lat, ale do tej pory niczego nie osiągnął. Dlatego teraz postanowił żyć poza systemem – bez rachunków, bez zobowiązań, a przede wszystkim bez śladu węglowego. Samowystarczalny dom to perspektywa taniego mieszkania, ale też próba zachowania godności i sposób na odbudowanie relacji w rodzinie. Próbując zbudować nowy, lepszy świat i zrealizować stawiane przed sobą utopijne wyzwania, nie zauważa, że największą cenę płacą za to jego najbliżsi.
Paweł Wyszomirski
Paweł Wyszomirski 1980. Student dyplomowego roku Gdyńskiej Szkoły FIlmowej. Od 2003 roku fotograf . Laureat Grand Press Photo i BZWBK press photo. Założyciel Stowarzyszenia Testigo Documentary (www.testigo.pl). Nauczyciel fotografii w Sopockiej Szkole Fotografii.
Marta Dużbabel
Marta Dużbabel, producentka kreatywna, która przez wiele lat była redaktorem zamawiającym w Telewizji Polskiej. Niezależna producentka w With Passion Production. Jest też związana z dużą grupą medialną ZPR Media, gdzie jest wiodącym producentem przy serialach dokumentalnych dla największych nadawców telewizyjnych w Polsce. Pracowała przy takich filmach jak wielokrotnie nagradzany “Over the Limit” Marty Prus, “Call Me Marianna” Karoliny Bielawskiej, “Wszystkie nieprzespane noce” Michała Marczaka.
Widziałem Wszystko
Opowieść o rodzinie, której nie było i braciach, którzy mieli się nigdy nie spotkać.
Adam ma jeden cel i jedno – niezmienne – marzenie: odnaleźć brata, którego stracił z oczu 70 lat temu. Nie mając żadnych danych drąży, szuka i docieka. Wreszcie – sukces! Brat odnaleziony, przyjeżdża! Tylko, że wszystko jest jakoś inaczej niż Adam przez lata sobie wyobrażał. Poznają się, ale nie rozumieją. Brat żyje w zupełnie innym świecie, nie ma pojęcia o swojej prawdziwej historii. Wspólny tydzień zmieni obu braci bezpowrotnie. Jeden utraci cel życia, drugi – własną tożsamość.
Wojtek Łazarowicz
Przez 20 lat pracował w telewizji jako dziennikarz, autor felietonów, wydawca, redaktor, reżyser i autor zdjęć filmów i seriali dokumentalnych. Od 4 lat pracuje jako freelancer. “Widziałem wszystko” jest jego pierwszym niezależnym filmem. Członek Stowarzyszenia Filmowców Polskich.
Małgorzata Małysa
Absolwentka Programu dla Producentów Kreatywnych w Szkole Wajdy. Producentka i kierowniczka produkcji z doświadczeniem zarówno w filmach fabularnych, jak i dokumentalnych. Prowadzi firmę FURIA FILM wspólnie producentką Karoliną Galubą.
Nina idzie za mąż
Nina jest 68-letnią wdową i oddanym świadkiem Jehowy. Niespodziewanie zakochuje się z wzajemnością w Krzysztofie – kilkanaście lat młodszym katoliku. Ta miłość wywraca jej poukładane życie do góry nogami.
Dokumentalna komedia romantyczna z dramatem religijnym w tle. Nina mieszka w małym mieście, od kilku lat jest wdową. Jej światopogląd i zasady moralne ukształtowane są przez przynależność do Świadków Jehowy. Żyje z dala od codzienności i polityki, nie angażuje się też w przyjaźnie z ludźmi “ze świata”. Pewnego dnia na przystanku autobusowym poznaje Krzysztofa, katolika z dużego miasta. Choć są z innych światów, pojawia się między nimi uczucie. Zakochują się w sobie bez pamięci. Na drodze ich miłości stają jednak surowe zasady moralne i naciski duchowych sióstr i braci. Złamanie reguł może doprowadzić do wykluczenia Niny ze zboru świadków Jehowy oraz utratę bliskich i przyjaciół. Dodatkowym problemem stają się odkrywane stopniowo przez Ninę demony Krzysztofa. Czy ich uczucie przetrwa tą trudną próbę? Dokument opowiadany z perspektywy syna głównej bohaterki, który dzięki kameralnej i intymnej atmosferze zdjęć zaczyna lepiej poznawać własną mamę. Opowieść o tym, że szczęście i miłość należą się każdemu i warto o nie walczyć za wszelką cenę.
Andrzej Szypulski
Jestem reżyserem, operatorem i montażystą. Stworzyłem kilka krótkich filmów dokumentalnych pokazywanych na festiwalach w Polsce i za granicą. Jako wolny strzelec współpracuję z firmami tworząc materiały wideo. Działam społecznie w moim rodzinnym mieście organizując wydarzenia kulturalne. Jestem związany z fundacją Film Spring Open organizującą co roku plenery filmowe w Krakowie.
Anna Reichel
Przed dołączeniem do zespołu Fine Day Promotion pracowała w TVP m.in. w redakcji dokumentu TVP2, gdzie zajmowała się zakupem dokumentów zagranicznych i w Agencji Produkcji Dokumentu TVP, gdzie była redaktorką odpowiedzialną za rozwój i produkcję filmów dokumentalnych. Zasiadała w panelach oceniających wielu sesji pitchingowych (Prix Europa, EBU, Baltic Sea Docs, IDS, GZDOC).
Kumotry
„Kumotry” to opowieść o ponad 30-letniej przyjaźni Hanki i Bronki – owdowiałych sąsiadek wspólnie stawiających czoła codzienności, należących do mniejszości polskiej zamieszkującej rumuńską Bukowinę.
„Kumotry” to zabawna, ale i refleksyjna opowieść o ponad 30 latach przyjaźni między sąsiadkami Hanką i Bronką. Kobiety należą do mniejszości polskiej od pokoleń zamieszkującej rumuńską Bukowinę. Obie owdowiałe, każda z czwórką dzieci za granicą. Razem stawiają czoła codziennym wyzwaniom samotnego życia na gospodarstwie. Miejscowi mówią, że gdzie diabeł nie może, tam Kumotry pośle”. Hanka i Bronka wszystko robią wspólnie, a ich życie wyznacza rytm natury. Wspierają się i dzielą wspomnieniami o zmarłych mężach, przeszłych nadziejach i problemach, zdarza się jednak, że różnice w ich charakterach biorą górę. Hance często skacze ciśnienie więc w sytuacjach konfliktowych Bronka gryzie się w język, aby nie denerwować przyjaciółki. Wiedząc o tym Hance zdarza się nadużyć lojalności Bronki. Doprowadzi to do kryzysu, w wyniku którego zapanuje między nimi cisza. Po raz pierwszy poczują, jak to jest, kiedy nagle tej drugiej Kumotry zabraknie. Wspólna droga życia dwóch pozornie zwyczajnych kobiet z małej rumuńskiej wioski staje się opowieścią o kobiecej solidarności i sile bezwarunkowej przyjaźni.
Emilia Śniegoska
urodzona w 1984 roku. Reżyser oraz lingwistka. W 2010 roku ukończyła studia magisterskie na kierunkach Niemiecki jako język obcy, Fenistyka oraz Bałtystyka na Uniwersytecie w Greifswaldzie. W latach 2006 – 2010 współpracowała jako aktorka oraz wiolonczelistka z Ośrodkiem Praktyk Teatralnych Gardzienice. W 2018 uzyskała tytuł magistra na kierunku reżyseria w Szkole Filmowej w Łodzi. Od 2014 pracuje jako asystent reżysera przy filmach fabularnych i dokumentalnych oraz realizuje formaty telewizyjne. Mieszka i pracuje w Berlinie. Obecnie jej krótkometrażowy film dokumentalny z 2019 roku pt. “19.91” zrealizowany w ramach programu Pierwszy Dokument w Studio Munka pokazywany jest oraz nagradzany na festiwalach w Polsce oraz za granicą.
Łukasz Bluszcz
Reżyser i scenarzysta filmów dokumentalnych i serii telewizyjnych, lokalny producent największych globalnych stacji telewizyjnych. Współwłaściciel Vision House Productions – domu produkcyjnego pracującego od 2006 dla międzynarodowych partnerów jak BBC, CNN, NHK, Al Jazeera czy Discovery Channel. Współtworzy i produkuje filmy dokumentalne i programy telewizyjne oraz odpowiada za międzynarodowe relacje newsowe dotyczące bieżącej sytuacji w Polsce. Reżyser i producent pełnometrażowego dokumentu Punkt krytyczny. Energia od Nowa nagrodzonego jako najlepszy film o tematyce ekologicznej na Millenium Docs Against Gravity 2017. W 2013 napisał scenariusz i wyprodukował film dokumentalny Był Bunt w reżyserii Małgorzaty Kozery poświęcony dramatycznym buntom w polskich więzieniach w 1989 roku. Film powstał jako koprodukcja telewizji Al Jazeera i TVP przy wsparciu Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej; Od 2014 do dziś odpowiada za produkcję i reżyseruje niektóre z odcinków popularnej serii dokumentalnej Przystanek Bieszczady realizowanej dla stacji Discovery.Obecnie jest producentem kolejnych projektów dokumentalnych i rozrywkowych realizowanych dla Al Jazeery i TVP. Jest członkiem Aspen Young Leaders Central Europe oraz absolwentem Baltic Lead w Instytucie Szwedzkim w Sztokholmie.
Bogini Fuji
Keiko, nauczycielka tańca dla Fuji, przerywa zmowę milczenia japońskich kobiet. Postanawia zreformować skostniałą tradycję, której oddała życie. Działa sama wbrew lokalnej społeczności i kulturze.
Keiko od dziecka praktykuje święty taniec ku czci bogini Fuji. Jest jedyną nauczycielką tej tradycyjnej formy modlitwy, którą dziś większość Japończyków traktuje jako atrakcję turystyczną miasteczka u stóp wulkanu. Lokalna społeczność nazywa ją skarbem narodowym, ale na pytanie o jego pierwotne znaczenie nie umie odpowiedzieć. Tylko Keiko, wdowa i samotniczka, rozumie prawdziwy sens tradycji. Tańczyć mogą wyłącznie dziewczynki wybierane według surowych zasad przez radę mężczyzn. Keiko, jak każda japońska kobieta, musi grzecznie ukrywać swoje uczucia i skargi na społeczne konwenanse. Jest jak Fuji – na zewnątrz silna, a w głębi niespokojna. Mieszkańcy plotkują o jej traumatycznym dzieciństwie. Główny mnich omija ją z powodu konfliktu. Synowie czasem dzwonią, skrycie uważając, że jej największym błędem był ich ojciec. Niektóre matki jej uczennic nie zgadzają się z jej podejściem do tańca. Najbardziej wpływowa staruszka w wiosce co roku na uroczystym występie krytykuje ją za metody nauczania. Keiko cierpi, ale nie przestaje tańczyć. Taniec to jej życie, choć nie z własnego wyboru. Po raz pierwszy zaczyna o tym głośno mówić; o tym, co od lat gotuje się w jej wnętrzu. Właśnie teraz, kiedy powraca groźba wybuchu Fuji, jak co 300 lat. W momencie, kiedy musi wybrać swoją następczynię. Wie, że los nauczycielki to ciężar. Jeśli go odrzuci, straci swoją tożsamość. Dlatego przekaże tradycję kolejnemu pokoleniu, ale na własnych warunkach, jedna przeciw wszystkim, strzeżona przez Fuji.
Eri Mizutani
Urodzona w Kyoto. W 2009 roku ukończyła TAMA Art University. Jej film Ki-ka (2006) otrzymał specjalną nagrodę jury na 29. Pia Film Festival. W 2019 roku ukończyła Szkołę Filmową w Łodzi. Reżyser krótkometrażowego dokumentu Proszę o ciszę (2017), który uczestniczył w Panoramie DOK Leipzig 2018, wygrał konkurs Take One! na 26. Curtas Vila do Conde, dostał specjalną nagrodę jury na Verzio FF oraz drugą nagrodę na 21. Mecal Pro Barcelona. Pracuje nad scenariuszem własnego dramatu fabularnego.
Anna Fam
Anna Fam jest polsko-wietnamską producentką. Ukończyła studia na Uniwersytecie Warszawskim z podwójnym dyplomem oraz Wajda School. Reprezentuje Polskę w międzynarodowym programie Eurodoc 2020. Była uczestniczką Ace Producers Central Europe (2019) Training Days, Akcelerator 3.0 (2019). W tym samym roku otrzymała nagrodę, stypendium MInistra Kultury na projekt dokumentalny Generacja 2.0.
Obecnie jako producent rozwija pełnometrażowy dokument “The Daughter of Fuji”, który już w fazie wczesnego developmentu (tytuł “Grace”) zakwalifikował się na: Doclab Co-Pro Market na KFF 2019, Dok-Leipzig Co-pro Market 2019 oraz European Work in Progress (Cologne) gdzie otrzymała nagrodę Jury. “The Daughter of Fuji” było rozwijane w ramach Doclab Doc Development, a obecnie Eurodoc 2020 oraz programu Doclab START! Współpracuje z producentami z Europy (Finlandia) oraz Azji (Korea). Jest także autorką scenariusza “Za chmurą”, który otrzymał finansowanie w ramach programu “30 minut” w Studio Munka.
Gdy powieje harmattan
Pomimo traumatycznej przeszłości, Barbara próbuje ruszyć do przodu, wybaczyć swoim oprawcom i zawalczyć o szczęście z pomocą swojego najbliższego przyjaciela, księdza Piotra.
Harmattan to suchy wiatr znad Sahary wiejący w Ghanie, który przypomina 23-letniej Barbarze o jej trudnej przeszłości. Gdy była małą dziewczynką, doświadczyła wiele złego. Oddana przez rodziców, upokarzana przez ciotkę, brutalnie wykorzystywana przez szkolnego trenera. Została uratowana przez Piotra, misjonarza z Polski, który wydobył ją z tych strasznych zależności. Piotr pracował w Ghanie, ale rok temu przeniósł się do odległej Gambii, żeby tam założyć nową misję. Barbara próbuje posklejać swoje złamane życie, już bez pomocy księdza. Chce znaleźć pracę, nauczyć się czytać i pisać, otworzyć małą restaurację i założyć rodzinę. Marzy, żeby być kimś i udowodnić rodzicom, ile jest warta. Może kiedyś powie im, na co ją skazali oddając do domu ciotki? Może odważy się porozmawiać z ciotką i trenerem? Barbara wie, że nie zazna spokoju, jeśli nie wybaczy ludziom, którzy ją skrzywdzili. Zdecydowała się podjąć to wyzwanie, bo tak doradził jej Piotr, a to jedyny człowiek, któremu ufa. Piotr wie, że nie może jej zawieźć, tym bardziej, że Barbara staje się dla niego coraz ważniejsza. Wspólnie z nią chce pomóc dziewczynie z Gambii, która teraz przechodzi podobne piekło, jakie przeszła Barbara. Piotr ma też zorganizować wizytę Barbary w Polsce, żeby mogła rozwiązać problemy ze zdrowiem. Będzie to historia kobiety, która chce wyjść z roli ofiary. Film opowie o trudnym procesie wybaczania i odzyskiwania godności. Pokaże głęboką więź pomiędzy dziewczyną z Ghany i nietypowym polskim księdzem.
Edyta Wróblewska
Reżyserka filmowa, doktorantka na Wydziale Reżyserii PWSFTviT w Łodzi. Skończyła kursy reżyserii fabularnej i dokumentalnej w Szkole Wajdy, studiowała też w Camerimage Film School oraz w Wytwórni Scenariuszy WFDiF. Absolwentka SGH i Francuskiego Instytutu Zarządzania. Jej filmy dokumentalne (“Małe Instrumenty”, “PRL de Luxe”, “Ala z Elementarza”) były pokazywane na wielu międzynarodowych festiwalach filmowych na całym świecie (KFF, Visions du Réel, Sheffield Doc, ZagrebDox, Vancouver IFF).
Marta Dużbabel
Marta Dużbabel, producentka kreatywna, która przez wiele lat była redaktorem zamawiającym w Telewizji Polskiej. Niezależna producentka w With Passion Production. Jest też związana z dużą grupą medialną ZPR Media, gdzie jest wiodącym producentem przy serialach dokumentalnych dla największych nadawców telewizyjnych w Polsce. Pracowała przy takich filmach jak wielokrotnie nagradzany “Over the Limit” Marty Prus, “Call Me Marianna” Karoliny Bielawskiej, “Wszystkie nieprzespane noce” Michała Marczaka.